Oranje aaskever in de bek van een dode bunzing.
De menselijke geest zit raar in elkaar. Of preciezer, de mijne. Dat leid ik even in. Een dik uur ben ik met M. en haar dochter L. op de heide bij Mensinge op zoek geweest naar adders en andere reptielen. Geen adders, wel drie levendbarende hagedissen. Een kleine teleurstelling, dat echter weer ruimschoots werd gecompenseerd door een jodelende wielewaal, een paar knisperende fluiters en dansende groentjes. Of te wel, het barstte van het leven en de goede zin. Tot zover niets aan de hand.
Op de weg terug naar de auto lopen we nog even langs een bewoonde vossenburcht. Rond deze kraamkamer van nieuw leven heerste dood en verderf. Er lag een half opgevreten wilde eend, de vleugels van een bergeend, de veren van een geplukte kip en dood bunzingmannetje. In zijn bek wemelde het van de aaskevers en doodgravers. 'Eet smakelijk', zei M. En ondanks dat L. een bikkel is, keek ze niet heel blij. Maar mijn hart maakte een sprongetje.
Ik bedoel maar, het is toch niet echt normaal dat je met de dood zo navrant in beeld een vreugdedansje maakt. Het is ook niet zo dat ik me nu al verheug op mijn eigen verscheiden. Sterker nog, ik heb het leven lief. Ik leef intens, voortdurend op het randje van oververmoeidheid omdat ik alles buiten wil meemaken. Voor je het weet doen de aaskevers en doodgravers zich te goed aan mijn stoffelijk overschot. (Misschien behoeft dit een kleine toelichting. Mijn jeugd was omgeven met de dood. Mijn opa's en oma's zijn allemaal relatief jong gestorven. Mijn moeder werd slechts 42. Ik ben nu 39.)
Terug naar die bunzing, de aaskevers en het waarom van dat 'hartsprongetje'. Ik weet het eerlijk gezegd ook niet precies. Waarom vind ik raven fascinerende beesten? En lammergieren, wolven, vossen? Dat ga ik de komende tijd uitzoeken in Vleugje wildernis. Want daar zit een verband. Die beesten doen me denken aan wildernis, als ik weet en überhaupt kan weten wat dat is. En de 'dood' heeft er ook iets mee te maken. Blijkbaar meer dan wielewalen en groentjes.
Nou ja, er is tussendoor natuurlijk ook nog genoeg tijd over om over allerlei leuke beesten te schrijven en mee te doen aan de goede dingen van het leven. Zoals genieten van zelfgebakken chocoladebrownies van meesterbakker L. na afloop van het uiterst genoeglijke tochtje over de overgecultiveerde heide van Mensinge. Inderdaad, eet smakelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten