Natuurspoorjournaal #84 - Klein geluk in de bergen

Zicht op Val Tasna.

Het regende een beetje, dus gingen we naar buiten. Het berglandschap hier in het Unterengadin is met laaghangende wolken even mooi als met een knallende zon. Misschien wel mooier. De afgelopen dagen hebben we al mooie tochten gemaakt. We zagen steenarenden, alpensneeuwhoenders, gemzen, notenkrakers, waterpiepers, reeën, edelherten, raven, alpenkauwen en zowaar mijn eerste alpengierzwaluw in de Alpen. Een zeldzaamheid in deze hoek van Zwitserland.
Hij vloog in een groepje rotszwaluwen boven pension La Randulina in Ramosch. Je neemt waar dat er iets anders door die groep scheert, denkt eerst aan een ´gewone´ gierzwaluw, maar ergens in je hoofd is er een stemmetje dat zegt, hij vliegt anders, hij is groter. Haal je verrekijker! Nu! En door die kijker zag ik pas die witte borst. Prachtige vogel!

Ochtendlicht boven de Piz Nair en de Piz Lad. Vanuit het raam van onze kamer.

Vandaag liepen we door het Val Tasna bij Ftan naar Alp Laret en Scuol. Weer een fijne tocht, ondanks het feit dat de hele dag sputterde zoals gezegd. Het was niet een hele zware, lange of heroïsche wandeling, maar daar ben ik ook niet zo van. Door mijn treuzeltempo hoop ik meer te zien van het dierenleven in de bergen en de sporen die ze achterlaten.
Voor wat dat laatste betreft, is het hier hard werken. Geen mooie modder- en zandpaden zoals in Nederland. Natuurlijk zijn er de notenkrakers die nu druk de zaden van de alpendennen verzamelen en verstoppen. In het Tamangur, het hoogste alpendennenbos van Europa, vind je honderden uitgehaalde dennenappels. De zaden van die alpenden lijken een beetje op pijnboompitten. Energiebommetjes die de notenkrakers de winter door moeten helpen.

Edelhertprenten op een nieuwe zandbank langs de Inn.

Verder vind je af en toe een prent van een hert of ree dat toevallig dat enige modderstukje op een pad heeft overgestoken. Gisteren vond ik langs de Inn een nieuwe grindbank met wat zandige plekken. Hier hadden edelherten gelopen. Een prachtig beeld, zo'n hert dat richting het kolkende water loopt. Wat heeft hij daar te zoeken? Wat trekt hem? Of kan hij net als ik zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en moet hij dat nieuwe stukje 'gewoon' even onderzoeken?
En vandaag zag ik weer wat ik al zo vaak heb meegemaakt in de bergen, maar me elke keer weer raakt. Een vos en ik lopen hetzelfde pad. Hij iets vaker dan ik gezien de grote hoeveelheid uitwerpselen die we vonden. Ik heb het nu al zo vaak gezien, maar het verveelt me nooit. Klein geluk in die grootse bergen.

Uitwerpsel van een bos, natuurlijk op een hoog plekje langs het pad.