Natuurspoorjournaal #27 - Wissel naar de dood

Hoe dom kun je zijn! Zit je als dassenfamilie op een veilige plek, verhuis je naar een bosje waardoor je elke dag een drukke weg over moet steken om te kunnen eten. De vaste looproute is inmiddels in het gras uitgesleten. Een onherroepelijke wissel naar de dood.
Maar dassen doen dit niet uit dommigheid zoals een collega van me ooit beweerde. Ze doen het omdat ze niet anders kunnen. Op de 'veilige plek' waren burcht, bos en grasland directe buren. Vorig jaar besloot de boer in kwestie het grasland waar volop regenwormen te vinden waren, om te ploegen. Zijn goed recht. Er kwamen echter aardappels voor terug en daar is voor een das weinig te halen. Op de nieuwe plek is het grasland weer dichtbij, maar er ligt een rottige weg tussen.
Op deze weg zou vooral 's avonds zestig een mooie snelheid zijn. Maar je mag er tachtig en 's avonds rijden de meeste automobilisten er 100 weet ik uit ervaring. Een das heeft bij een ontmoeting geen schijn van kans. Bij zestig km/u trouwens ook niet, maar dan ben je over het algemeen zelf nog in staat om op tijd in de ankers te gaan. Mits je bereidt bent een beetje ver vooruit te kijken natuurlijk.
Even verderop, bij Westervelde/Zuidvelde, is een soortgelijke situatie. Ook hier wandelen de dassen geregeld de drukke straat over op weg naar graslanden aan de overkant. Hier zijn in het afgelopen jaar al twee dassen gesneuveld. Het cynische is dat dit juist de plek is waar in de jaren zestig van de vorige eeuw de laatste dassen uit de Kop van Drenthe verdwenen vanwege het toenemende autoverkeer. De enige oplossing is dan ook om deze wegen te voorzien van rasters en een dassentunnel. Maar daarvoor is bij de betreffende overheden steeds minder geld beschikbaar.
Hoe dan verder? We zouden om te beginnen als mensheid natuurlijk zo groots moeten zijn bij elke doorsnijding van het leefgebied van andere wezens een deel van onze welvaart op te offeren. Dat idee bestaat al en heet belasting. Maar het is helaas geen vanzelfsprekendheid meer dat die belasting ook wordt besteed aan rasters en tunnels. Het is ook niet zo dat ik dat niet begrijp. Ik heb een tijdje vrijwilligerswerk gedaan in een verpleegtehuis en met die beelden op mijn netvlies is het inderdaad lastig kiezen. Over deze tweestrijd had ik onlang een gesprek met een Gronings statenlid. Mijn punt is dat als het zover komt dat je moet kiezen tussen het wel of niet wassen van demente mensen of het wel of niet doodrijden van dassen, er iets fundamentelers mis is in een welvarende maatschappij als de onze.

Nou ja, misschien moeten we als Dassenwerkgroep Drenthe de handschoen maar oppakken en samen met andere partijen en sponsors een project verzinnen. Das veilig! lijkt me wel wat. Nu nog een beetje tempo maken. Het dassenkerkhof achter ons beheerkantoor begint namelijk aardig vol te raken.

De restanten van een van de vele dassen die jaarlijks worden aangereden door een auto.