Het decor van vanochtend... |
Dat we meer moeten samenwerken, elkaars vliegen niet moeten afvangen, dat ben ik van harte eens met meneer Van Woerkom. Ook de analyse in Trouw van Hans Marijnissen is me wat dat betreft uit het hart gegrepen. Maar dat denigrerende over 'plantjes en beestjes' steekt me. Het is ook nog eens niet waar.
Zonder spelers wordt een decor namelijk al snel saai. Althans ik heb nog nooit iemand horen zeggen: 'Leuke avond gehad, prachtig decor, maar al die acteurs op het toneel had van mij niet gehoeven.' Of als ik mensen meeneem om naar dassen te kijken zeggen ze nooit. 'Prachtig dat bos, maar ik vond die dassen toch wel een beetje vloeken in de omgeving. Jammer dat ik ze gezien heb.'
Het mooiste bewijs dat 'plantjes en beestjes' er wel degelijk toe doen, beleefde ik ooit op de Waddenzee. Ik heb het voorbeeld al vaker aangehaald. Spiegelglad water, zonnetje, een lui klapperend zeil van een 100-jaar oude platbodem. Iedereen genoot, zelfs de mevrouw die eerder had gezegd het niet op die 'plantjes en beestjes' te hebben. Maar ik heb een plaat voor mijn kop en vertelde haar toch iets over bruinvissen, hoe je ze kunt herkennen en vooral hoe mooi die zijn. Ineens wees ze achter de boot: maar dan zijn dat bruinvissen. Heel even zagen we ze, maar lang genoeg dat ze tranen in haar ogen kreeg.
Daar moest ik aan denken toen ik vanochtend naar mijn werkplek fietste. Boven een wat desolaat maisveld vlogen honderden vinken en kepen, op zoek naar de laatste oogstrestjes. Mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van al die vogels. En ik weet zeker dat dat ook geldt voor die mevrouw die haar hond aan het uitlaten was. 'Prachtig hè!' riep ze me toe. Het kwam uit haar hart volgens mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten