Waarom Jan Mulder nog geen vegetariër is

Blauwe kiekendief, jagend boven het riet van de Zoutkamperril. 

Ik zit achter mijn bureautje en blader door de foto's van de afgelopen weken. Ergens tussen twee onbeduidende plaatjes in, zit een foto van een vogel. Ik zoom in en zie dat het een vrouwtje blauwe kiekendief is. Huh!? Wanneer heb ik die foto gemaakt? Ik moet even graven in mijn geheugen. O ja, op weg naar het beheerkantoor in het Lauwersmeer. Ergens langs de Zoutkamperril. Het hoofd nog duf, het gemoed niet al te soepel vanwege de lange autorit, de geest al druk in de weer met alle klusjes die gedaan moeten.

Leuke pose van die blauwe kiek, maar de foto haalt de beeldbank (lang) niet. Ik kijk nog eens naar de foto en besef me dat ik me bijna niets herinner van die waarneming. Ja, ik was met een collega aan het bellen, terwijl ik langs de kant van de weg stond. Met drie dingen tegelijk bezig. 

Na het bekijken van de foto nestelt zich in mijn hoofd een 'gevaarlijke' gedachte. Ik wilde graag bij Staatsbosbeheer werken omdat ik zo genoot van het kijken naar en het bestuderen van vogels. Bovendien dacht ik bij Staatsbosbeheer op de juiste 'plek' te zijn om die fascinatie voor natuur met anderen te delen, door er over te schrijven, te vertellen, door er mooie foto's van te maken...

En wat gebeurt er? Ik werk bij Staatsbosbeheer en ben onderweg in een van de mooiste natuurgebieden van Nederland. Ik kan delen wat ik wil, op nagenoeg alle mogelijke manieren. Niemand die me tegenhoudt. Ik zie een blauwe kiekendief jagen boven het riet en in plaats van dat ik even uitstap en van het moment geniet, blijf ik in de auto zitten. Ik neem gewoon de telefoon aan terwijl ik ook later kan terugbellen omdat ik even met iets belangrijkers bezig ben. Ik erger me er kapot aan dat ik deze prachtige vogel vanuit de auto zit te begluren door de zoeker van mijn camera terwijl ik weet dat ik er toch geen bevredigende foto van kan maken. En met mijn hoofd ben ik al bezig met een vergadering die straks volgt.

Gelukkig doe ik het allemaal zelf. Niemand neemt het me kwalijk als ik de volgende keer wel even uitstap, er geen slechte foto van maak, maar gewoon kijk en bestudeer wat de vogel aan het doen is. Sterker nog, mijn entree op kantoor was een stuk gezelliger geworden als ik even vijf minuten de tijd had genomen om te genieten van die prachtige blauwe kiekendief. Ik had gezien hoe de vogel een 'gevecht' verloor met een muis. Daar had ik een hilarisch filmpje van kunnen maken. Dat was opgemerkt door De Natuur Draait Door, waardoor honderdenduizenden Nederlanders kennis hadden kunnen maken met de schoonheid van zo'n blauwe kiekendief in het al even mooie Lauwersmeer. Was ik misschien wel uitgenodigd aan tafel en had ik kunnen zeggen dat je houtsnippen niet moet opeten. Had Matthijs van Nieuwkerk me op de schouders geslagen. Was Jan Mulder spontaan vegetariër geworden. Maar bovenal was dit een veel leuker stukje geworden. Die kansen heb ik allemaal voorbij laten gaan, omdat ik het zogenaamd zo druk had.