Dierspoorjournaal #10 - Hermelijn

Ik kan niet ziek zijn. Ik ben het natuurlijk wel eens, maar ik heb er een gruwelijke pest aan. Waar sommige mensen de kunst van het berusten en uitzieken als geen ander beheersen, loop ik de hele tijd maar aan een ding te denken: wanneer kan ik weer naar buiten. Slechte tactiek, een verwaarloosd griepje heeft in het verleden al eens een longontsteking opgeleverd. Ik doe er alles aan om de verbinding met buiten te houden. Ik bekijk alle BBC-dvd's die ik de afgelopen tijd heb gekocht en ben inmiddels aan mijn vierde boek over wolven begonnen. Deze gaat over de avonturen van wolvenpionier Farley Mowat in Canada. Allemaal ver-van-mijn-bed-shows maar niet minder onderhoudend. Maar ineens schiet me een dichtbij-verhaal te binnen van vorige week. Collega Roelof had De Onlanden een hermelijn zien dartelen. Mooi woord trouwens en volgens mij speciaal uitgevonden voor hermelijnen. Het beest had al een zomervacht, maar nog veel wit in de staart. Halverwege het verhaal van R. met zinnen als 'telkens op de zelfde plek' was ik al vertrokken. Niet dat ik de illusie had de hermelijn ook meteen in levende lijve te zien, maar wel een uitgelezen mogelijkheid om naar sporen te zoeken. Zo vaak kom je geen vaste verblijfplaats van een hermelijn tegen. De plaatsbeschrijving was zoals gewoonlijk perfect en het duurde dan ook niet lang totdat ik de plek had gevonden waar het dier zijn intrek had genomen. Misschien had ze er al wel een nest geworpen. Voedsel genoeg want ik vond een groot aantal holletjes van aardmuizen, een woelmuissoort. En daar zijn hermelijnen gek op. De holletjes van die woelmuizen graven hermelijnen soms wat verder uit en maken er een tijdelijke verblijfplaats van. Ik vond steeds meer aanwijzingen dat het prachtige martertje hier al een tijdje zat en misschien ook nog wel even zou blijven. Maar goed, dat was dinsdag. Dichtbij is nu ineens veel verder weg dan Noord-Canada.

Typische verblijfplaats van een hermelijn, beschut plekje in open, waterrijk landschap.