Dood.
Stoere man, volle wangen, mooi in de vacht, goed in het vet. Geen spat last gehad van de winter. Klaar voor een nieuw jaar. In de nacht van die tweede lentedag besluit je op pad te gaan om te kijken of je territorium nog wel de jouwe is. Je hebt het de afgelopen tijd een beetje verwaarloosd, dat territorium. Op je rustplaats, ergens in een holle boom, op een hooizolder, onder een houtstapel of op een plek waar je minder welkom was, heb je de kou afgewacht. Je uitstapjes beperkten zich tot de directe omgeving. Eten genoeg.
Maar of de buurman dat ook gedaan heeft, is maar de vraag. Misschien zag hij nu juist kans om zijn territorium, en de daarin aanwezige vrouwen, wat uit te breiden. Dat nu, moest je zien te voorkomen. Daarom moesten alle uithoeken weer eens worden bezocht en afgebakend. Gemarkeerd. Een keutel, een urinespoor zou genoeg zijn om je buurman te waarschuwen. Het is mijn gebied, het zijn mijn vrouwen. En ik ben er nog. Blijft uit de buurt.
Dat was de bedoeling. Tot die ene auto...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten