 |
| Prenten van wolf in het strikte reservaat van Bialowieza, Polen. |
‘Kijk, hier heeft een wolf gelopen.
Het lijkt alsof hij dit edelhert achtervolgde.’ Onze Poolse gids zegt het
zonder twijfel of schroom. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Hij
wijst op een wat groot uitgevallen hondenprent. En daarna op een vage afdruk van een groot hoefdier. Langzaam sloop een krachtig
beeld mijn hoofd binnen. Mijn éérste wolf...
De gids stond er niet te lang bij
stil. En ook de rest van het gezelschap was al weer met iets anders bezig. Een
witrugspecht als ik het me goed herinner. Of een kleine vliegenvanger. Soorten
waarvoor je als Nederlandse vogelaar naar het Poolse Bialowieza afreist. Maar
bij mij veroorzaakten die toch wel vage afdrukken in de modderige bodem van het
oerbos voor een aardverschuiving.
De enorme zeggingskracht van sporen
raakte me diep. Zonder dat je het dier zelf hebt gezien, kun je een heel
verhaal ontrafelen. Jammer genoeg kan ik me de exacte setting niet meer
herinneren. Ik had met de kennis die ik nu van diersporen heb, graag de gangen
van de dieren nog een keer na willen gaan. Achtervolgede de wolf echt het hert?
Of was het de fantasie van de gids? In het land der der blinden is immers eenoog
koning.
Ik heb gelukkig foto’s gemaakt, zowel
van de wolven- als de hertenprent. En vooral uit die laatste kan ik met mijn
kennis van nu afleiden dat het hert zich niet heel erg opgejaagd voelde door de
wolf. Het lijkt er dus op alsof de gids
het verhaal nog een tikje spannender wilde maken. Hoe dan ook, ik ben hem nog
steeds dankbaar. Het is voor mij het bewijs dat ook ogenschijnlijk kleine
natuurbelevenissen iemands leven kunnen veranderen.
Als je verder wilt lezen, HIER staat het hele artikel in pdf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten