Natuurspoorjournaal #97 - Freggelvoeten

Achtervoet van een otter. 

René en ik werken hard aan ons Prentenboek van de Noordwest-Europese fauna. Het is een feest om er mee bezig te zijn. Regelmatig laat René me een illustratie zien die hij heeft gemaakt, waar ik dan vreselijk om moet lachen. Maakt u zich geen zorgen, het wordt een serieus boek. Misschien wel iets té serieus, en dus kan een beetje jolijt geen kwaad.

We proberen van alle soorten die we in het boek behandelen ook een foto te plaatsen van de voeten zelf. En dus kan het zomaar gebeuren dat, als je bij René en Beke over de drempel stapt voor een 'redactie-overleg', er een cadeautje op de vloer in de huiskamer ligt. Dat cadeautje is dan een dood dier en dit geval een otter.

Nou horen otters natuurlijk niet dood te zijn. Maar omdat wij ons zonodig met 100 km/u in een koekblik op wielen willen verplaatsen, gebeurt het geregeld dat daardoor een otter sneuvelt. (Er zijn dan ook mensen die smalend zeggen dat het beschermen van die dieren geen zin heeft en dat we net zo goed kunnen stoppen met het aanleggen van faunatunnels. Dat kost toch alleen maar geld. PEK EN VEREN!)

Afijn, ik zat dus naar die dode otter te kijken. En ik verbaase me over al dat vernuft aan zijn lijf: de harde snorharen, die prachtig glanzende pels, die krachtige staart. Maar wat me bovenal fascineerde en ook wel een beetje ontroerde waren zijn voeten. Onmiskenbaar de voet van een marterachtige maar voorzien van een aantal rimpelige, doch nuttige huidplooien.

Er schoot me bij het zien van die voeten een deuntje van de Freggels te binnen, een kinderserie gemaakt door de onvolprezen Jim Henson. Ik keek er vroeger graag naar. En blijkbaar hadden die Freggels in mijn herinnering ottervoeten en -handen. Ik heb het even terug gekeken, en ach, met een beetje fantasie klopt het wel. Maar bovenal gaf het basdeuntje van het intro me op deze sombergrijze eerste kerstdag een heerlijk zetje: 'Maak muziek en lach!'