Wilde plekken #1 - Bolletjes draaien

Als liefhebber van wildernis, lig ik regelmatig met mezelf en anderen in de clinch. En die clinch begint natuurlijk bij de vraag wat je onder wildernis verstaat. Dan komt vervolgens al snel de vraag of die landschappen in Nederland nog bestaan of dat er kansen zijn voor herstel. Vervolgens kun je je afvragen wat je dan nog wel of juist niet moet doen in die 'wildernissen'. En dan... Dan zijn er nóg drieduizend dingen waarover je het heerlijk met elkaar en jezelf oneens kunt zijn. Voor het je het weet, gaat het alleen nog maar over definities.

Hoe dan ook, van mij mag ook de natuur in Nederland hier en daar nog wel wat wilder, autonomer, vrijer. En hoe je dat dan vervolgens noemt, is misschien niet zo belangrijk Maar het betekent wat mij betreft niet dat je er niet meer in mag of nooit meer een boompje om mag hakken. Wat mij betreft mag je er doen wat je wilt, als je invloed maar niet blijvend c.q. bepalend of sturend is. Dat het plaatsen zijn waar je ook jezelf kunt 'rewilden' zoals George Monbiot dat noemt in zijn boek Feral. En als je dat niet wilt, doe je het niet. Als je weidevogels leuker vindt, prima. Als je liever in de stad blijft, ook goed. Maar dat soort wilde plekken zouden er wel moeten zijn. En liefst meer dan nu.

De filosoof Jay Hanford Vest 'bedacht' voor dit soort plekken de term self-willed land. En dan ben ik toch weer bij de definities aanbeland. En dat allemaal omdat wildernis, wat ik eigenlijk best een fijn woord vind, enigszins beladen is geworden. Het zou te pretentieus zijn of juist onderhevig aan devaluatie. Het zou de mens uitsluiten, terwijl die mens toch een onderdeel is van de natuur. (Al zijn er volgens mij ook veel mensen die daar weer heel anders over denken, maar dat terzijde.)

Om juist niets uit te sluiten, gaat het in deze nieuwe rubriek dus over wilde plekken. En die kunnen, zoals Robert Macfarlane ook al schreef in zijn boek, heel klein zijn. Het kan de hoek zijn waar een akker over gaat in onbestemd land. En het gaat over wildheid en het recht daarop, zoals een sperwer die een grote bonte specht slaat, plukt en verorbert. Oftewel, dieren die mogen leven naar hun aard. Vaak kleine dingen dus die zich buiten ons zicht afspelen. Zoals de bruine rat in het filmpje hieronder die rond een steen of schelp (dat kan ik niet goed zien) een bol modder draait, het in zijn bek neemt en er mee weg loopt. Ik heb geen idee waarom hij het doet en waar hij er mee naar toe gaat. En eigenlijk doet dat er ook niet toe. Maar fascinerend is het wel, daar in dat wildernisje (sorry) onder de brug.

Film Tonnie Sterken