Natuurspoorjournaal #23 - (ont)Hamsteren

Pitten van een kers aangegeten door een bosmuis. Aan de rand van het knaaggat zijn tandafdrukken te zien (niet op de foto te zien natuurlijk). Bij de rosse woelmuis is de rand van het knaaggat niet beschadigd.

Hoe vaak heb ik al niet verbaasd naar een gaai staan kijken die met vijf, zes eikels in zijn krop wegvloog. Als een volgeladen bommenwerper 'roeien' ze naar een geschikte plek om het voer te verstoppen voor de winter. Gisteren zag ik zowaar een gaai zijn buit verstoppen. Niet aan de rand van het bos, zoals zo vaak in vogelboekjes te lezen is, maar gewoon midden in een geitenweitje. Geen poespas, binnen twintig seconden had ie ze allemaal onder de grond.

Het gaaiengehamster kan ik sinds kort ook van heel dichtbij aanschouwen. We hebben in onze 4x4-tuin een pindasnoer opgehangen en dit heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op een gaaienpaartje. 's Ochtends komen ze een paar keer langs om een paar pinda's te snaaien. Waar ze die dan vervolgens naartoe brengen ontgaat me helaas, maar ik vind het wel een opbeurende gedachte dat die veel te dure pinda's als wintervoorraad dienen. Die gaai weet natuurlijk niet dat ik waarschijnlijk de hele winter een half maandsalaris aan vogelvoer ga uitgeven.

Gaaien zijn fascinerende beesten en mijn dag kan al niet meer stuk als ze even komen buurten. Maar deze dag werd nog beter toen ik in de buurt van Veenhuizen een typisch gevalletje van onthamsteren aantrof. Onder een eik had een bosmuis zijn holletje ontdaan van de zomerrestjes om ruimte te maken voor de wintervoorraad. Voor de deur lagen een stuk of honderd uitgegeten pitten van een zoete kers. Het leek net alsof die bosmuis ze met een emmertje naar buiten had gegooid, zoals wij een emmer water leeg gooien. Hupsakee!