Heimwee

Daar zit je dan op de bank van je jaren zeventig eengezinswoning in Norg met uitzicht op een prachtige oude eik. 'Huis gelegen aan rustige weg in woonwijk', staat er in de advertentietekst op Makelaarsland. Inderdaad, ons huis staat te koop. Het is een prima huis, met een prima sfeer in een prachtige omgeving. Maar er mist iets: bergen! Een week geleden had ik bij het openritsen van mijn tentje een uitzicht waar ik nooit op uitgekeken raak. Dit keer een machtige bergwand in het Bergelldal op de grens van Zwitserland en Italië.

Ik kan me niets leukers bedenken dat uren lang door de bergen dwalen. In dat landschap ben je zo dichtbij de natuur en realiseer je je voortdurend hoe nietig en kwetsbaar je als mens bent. Daar zou je natuurlijk ook redelijk nerveus van kunnen worden, maar ik word bijvoorbeeld zenuwachtiger in een veilige vergaderzaal waar allemaal 'belangrijke' beslissingen worden genomen. Wel moet ik in de bergen altijd weer wennen aan het fenomeen onweer. Deze keer was het twee keer raak.

We hadden twee tenten meegenomen, waarvan een om even uit te proberen. De eerste, zeg maar onze basistent, hield het in al dat watergeweld echter niet droog. De tent was overigens gloednieuw. De tweede, een Hilleberg Keeron van acht jaar oud en een cadeau van de baas van Nicolette, weerde zich kranig. Toptent! Ook na zoveel jaar nog. En lekker ruim ook ;-)

Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel even heb gevloekt als bij de zoveelste flits het leek alsof de tent nu echt was geraakt en de regen onbarmhartig hard op het tentzeil roffelde. Maar nu, ik hier weer zo zit in mijn veilige huis, overvalt me een sterk gevoel van heimwee. Heimwee naar nietigheid.

Op weg naar de Aela pas