Natuurspoorjournaal #107 - Raven zoeken

Eetplaats van een eekhoorn. 

Niets is zo heilzaam voor de geest als een middagje struinen door het bos. Daar kun je allemaal hele ingewikkelde dingen over zeggen, maar je kunt het ook laten bij de constatering dat buiten zijn en naar diersporen koekeloeren gewoon fijn is.

Maar je moet er wel een beetje moeite voor doen. Ik zeg vaak tegen de deelnemers die meedoen aan een dierspoorexcursie: als je echt sporen wilt zien, moet je vertragen, langzamer lopen en dieper kijken. De meesten zijn die oproep na één minuut alweer vergeten. Ik neem het ze niet kwalijk. Ik heb zelf ook de grootst mogelijke moeite om 'de knop om te zetten', de telefoon op stil te zetten, dat ding in de binnenbuuts te laten en me te focussen op de omgeving.

Raven
Vandaag struinde ik met Hans een deel van de Kop van Drenthe af op zoek naar raven. Sinds een jaar of zeven hebben die vogels me in hun macht. Dat begon met twee raven die mijn brood stalen op de flanken van de Munt la Schera in Zwitserland. De ene vogel gaf een vliegshowtje weg en terwijl ik daar met open mond naar zat te kijken, pikte de andere mijn rantsoen in. Even laten vlogen ze er samen met de buit vandoor. Ik weet niet of het een vooropgezet plan of toeval was, maar ik was verkocht.

Brutale raaf in Zwitserland.

In het daarop volgende jaar broedde er na wat inleidende verlovingsperikelen in de jaren daarvoor zomaar een paartje in mijn vaste 'onderzoeksgebied'. Het was na het paar dat al sinds 2003 in Dieverzand jongen groot bracht, pas het vierde of vijfde broedpaar in Drenthe na de herintroductie eind jaren zestig. Ik volgde deze nieuwe rijkdom met grote nieuwsgierigheid.

De laatste jaren neemt het aantal broedende raven in Drenthe langzaam maar gestaag toe. Het aantal broedparen ligt nu tussen de vijftien en twintig schat ik. In mijn eigen gebied volg ik nu drie veschillende koppels. Van het Norg-paar vonden Hans en ik vandaag de eerste aanzet van een nieuw nest in dezelfde boom als vorig jaar. Het gammele oude nest was na het broedseizoen uit de boom gewaaid. Op het Molenduinen-paar heb ik nog geen enkele grip. Ik zie beide vogels af en toe vliegen boven het bos, maar dat is het dan ook wel. Van het Veenhuizen-paar ontbrak nog ieder spoor op de oude nestlocatie.

Vertragen
Pas toen al dat 'werk' achter de rug was, begon het echte vertragen. En toen vonden we ineens mooie dingen. Je vind altijd meer als je niet zoekt. Een plukplaats van een havik bijvoorbeeld, een berg aangevreten sparrenkegels, tientallen keutels van vossen en marters en een slaapplaats van raven... (dachten we, zie naschrift). Verspreid op de grond lagen tientallen krijtwitte uitwerpselen en pal onder de twee bomen een stuk of tien braakballen. Er zat mais in, haren van reeën en vooral heel veel vogelveren.

Braakballen met onderin de megabal.

De meeste ballen pasten qua afmeting keurig binnen marges van wat bekend is van raven, maar eentje was maar liefst 9 bij 5 centimeter. Dat is ongekend groot voor een raaf. Ik zag voor me hoe de vogel in kwestie probeerde al kokhalzend zich van deze enorme klont te ontdoen. Maar ondanks mijn rijke fantasie, had ik het ontzettend graag in het echt willen zien.

Naschrift: Bij twijfel niet inhalen (of een blogje schrijven). Vanwege de inhoud van de braakbal, maar vooral ook vanwege de grootte, hebben we toch nog even navraag gedaan bij Willem van Manen. Hij zegt dat de braakballen van een dagroofvogel moeten zijn. Maar ook daar blijft het dilemma dat de onderste bal wel erg groot is voor een buizerd of havik. Er hangen al een tijdje twee zeearenden rond in het gebied, maar om dan meteen te zeggen dat het wel braakballen van een zeearend zullen zijn is ook weer wat suggestief. Kortom, wordt vervolgd.