Natuurspoorjounaal #81 - Lijkvlek

Lijkvlek in de bossen van Gees.

'Een lijkvlek', zei mijn collega Jan Heikens zonder blikken of blozen. We stonden in het prachtig wilde Gees gebogen over een zwarte cirkel op de bosbodem. Alsof er een klein vuurtje had gesmeuld. Ik weet dat het zo genoemd wordt, maar ik krijg het woord niet zo goed over mijn lippen. Ik heb er nog altijd de associatie bij van de paarse verkleuring die verschijnt op de lage delen van een overledene. Maar goed, een passend synoniem voor de vlek dat een dier achterlaat in het bos schiet me ook niet meteen te binnen. Kadavervlek bijvoorbeeld, klinkt zo mogelijk nog luguberder.

Maar wat heeft er gelegen, hoe lang en waarom is er nu helemaal niets terug te vinden botten, huid of haren? Allemaal vragen die me te binnen schoten toen ik de eerste herinneringen aan echte lijkvlekken had verdrongen. Qua grootte zou een klein reekalf goed kunnen, maar zulke kleine reekalveren zijn er nu niet meer en er was zoals gezegd ook helemaal niets meer wat daarop wees. Voor een (dood)geboren kalfje van een Schotse hooglander was het veel te klein. En voor een geslagen vogel was het weer te groot en ook hierbij zou je verwachten dat er nog wel een veertje of ander restant te vinden zou zijn.

Bij grote kadavers is zo'n trouwens vlek vaak nog jaren zichtbaar. Vrijgekomen stoffen uit het kadaver en het gebrek aan licht op de plek zorgen in eerste instantie voor een zwarte verkleuring. Planten groeien er minder goed of in ieder geval anders, waardoor de vlek nog lang herkenbaar blijft. Maar dat lijkt hier allemaal niet aan de orde.

De enige verklaring die ik tot nu heb kunnen bedenken is dat het geen lijkvlek is, maar een moederkoekvlek. (Ook geen lekker woord trouwens.) Meestal eten runderen bij de geboorte van een kalfje de nageboorte oftewel moederkoek meteen op, maar heel soms ook niet. Daarna kan een vos of andere aaseter het na een tijdje hebben opgegeten, versleept of wat dan ook. Al lijkt me een tien dagen oude moederkoek zelfs voor een vos niet echt een delicatesse. Het 'object' moet er gezien de diepe verkleuring toch wel even gelegen hebben.

Ik geef toe, het is een slag in de lucht en ik sta zeer open voor andere suggesties. Dit soort raadsels fascineren me namelijk enorm en daar schaam ik me wel een beetje voor. Koos van Zomeren schreef immers ooit eens iets in de trant van, de natuur en de dood gaan hand in hand, maar je hoeft er niet bij gaan staan juichen...