Natuurspoorjournaal #69 - Bergpoep

Clemgia Schlucht nabij Scuol.

Jolanda Linschooten schrijft in een van haar bergboeken over bergbewustzijn. Lelijk woord, lastig begrip, maar ik begrijp precies wat ze bedoelt. Deze week leid ik samen met Nicolette weer een groep mensen rond in de bergen van het Unterengadin. En ik heb mezelf al meerdere keren het woord awareness horen zeggen. En dan niet zozeer in de context van de bergen, maar in de zin van 'het zien van alpendieren'. Ik probeer mensen eigenlijk iets van 'bewustzijn voor de aanwezigheid van dieren' mee te geven. Ik heb er echt een hekel aan om alles te verengelsen, maar dan vind ik wildlife awareness toch wel iets fijner klinker. 

 

Onder de gasten in het pension waar we verblijven zijn zeer ervaren bergwandelaars. Met het bergbewustzijn zit het bij deze mensen wel snor, maar ik verbaas me er vaak over hoe weinig ze soms meekrijgen van het dierenleven tijdens bergwandelingen. En dat is wat ik probeer te veranderen. Bij de presentatie afgelopen zondag keken sommigen nog wat vies toen ik een aantal poepplaatjes liet zien, maar twee dagen later worden er via allerlei lcd-schermpjes zeer enthousiast de meest wanstaltige uitwerpselen onder mijn neus gedrukt. Het is maar goed dat die smartfoons nog niet zo slim zijn dat ze ook geur kunnen opnemen en afspelen. 

Keutels van gems op 2300 meter hoogte.

En voor het heerlijke avondeten in pension La Randulina worden enthousiast de waarnemingen van de dag uitgewisseld. Een rotskruiper wordt overboden door twee lammergieren en poep van een gems moet het afleggen tegen een veer van een korhoen. Ondertussen geniet ik zelf vooral van de notenkrakers die druk in de weer zijn met het verstoppen van arvezaden. Alle kegels van de arve (alpenden) lijken al geoogst. Als overladen bommenwerpers zien we de notenkrakers van hot naar vliegen. Het lijkt een ongeorganiseerde chaos, maar het schijnt dat ze de meeste van de ongeveer de 10.000 zaden die ze verstoppen weer terug kunnen vinden. Soms moeten ze daarvoor later gangen van bijna anderhalve meter in de sneeuw graven. Dan hebben onze gaaien een makkie!

Notenkrakerbuffet.

O ja, ik moet natuurlijk niet vergeten dat ik na 8 jaar zoeken eindelijk een drieteenspecht heb gezien. Hij zocht op een dode larix naar keverlarven, deed minuten lang zijn ding en maakte live een prachtig spoor. Ik kreeg pijn in mijn benen van het schrap zetten tegen de steile helling en een stijve nek van het omhoog turen, maar veel bewuster kon ik het niet meemaken. 

P.s. In Zweden en Noorwegen zochten we in 2013 zeven weken naar de drieteenspecht, zonder resultaat. Kijk hier voor dat relaas.