Guido's gedachten #1

Soms tegendraads, maar altijd beschouwend. Een nieuwe rubriek van mijn Natuurspoor-vriendje Guido Lek.

Levende bultrug in de wateren rond IJsland.

Mens en bultrug

Als mens hebben wij met het grote zeezoogdier een opvallende overeenkomst; we maken beide gebruik van taal. Bultruggen baltsen met liefdesliedjes die grammaticaal opgebouwd zijn en in dialect worden uitgevoerd (Bron: Live Science 22 maart 2006). Wij mensen variëren met 7000 gesproken talen en leven samen in een wereld geschapen en gescheiden door het woord. Het gebruik van taal scheidt ons van de omringende wereld. Met het aanwijzen en benoemen van een object trekken we een grens: mens en natuur. Maar wat je scheidt kun je je vervolgens toe-eigenen en daarvan is de bultrug die woensdag 12 december 2012 in de Noordzee op een zandplaat strandde een goed voorbeeld.

Wat is er gebeurd? Een bultrug heeft de pech gehad om in ondiep water terecht te komen. De verwachting is dat hij zal sterven op de zandbank waar hij op strandde. Van zijn dood zullen andere dieren leven. Dit omschrijft een ideale situatie in de romantiek van ecologen. Maar het wordt anders, de bultrug is vanuit de wildernis ons mensenpark binnen gezwommen en gestrand op een zandplaat bekend onder de naam de Razende Bol. Nu we hem gezien hebben krijgt hij ook een naam en onze aandacht: Johannes de bultrug. 

Empathie ligt in onze aard en dus bemoeien we ons ermee. De natuur zijn gang laten gaan inclusief de natuur van de mens betekent dus ook de hulpacties hun gang laten gaan. Jagers gebruiken dit argument op hun bumperstickers 'Jacht is natuurlijk'. We willen de walvis helpen: redden of euthanasie. Voor onze eigen soort is euthanasie nog een discussiestuk van het komende jaar maar voor deze walvis alvast toegepast. De mens weet zich geen raad. Om de mens tegen zichzelf te beschermen (of is het om de botten veilig te stellen?) is er zelfs een noodverordening uitgeroepen die een reddingsactie illegaal maakt.

Wildernis, staat er op de niet in kaart gebrachte plekken. Daar mag een bultrug zonder menselijke bemoeienis sterven.  Hier op het randje van het mensenpark kunnen we onszelf en de bultrug dat niet aandoen. We maken deel uit van de dierenwereld en die niet gedomesticeerde grote walvis die bij ons op de stoep komt liggen daar moeten we iets mee. Iets doen voor een ander mens en iets doen voor een andere zoogdiersoort, dat is toch mooi? Als we Johannes redden, redden we daarmee ook onszelf.