Natuurspoorjournaal #20 - Appelpikkers

Het werk van een appelpikker. Deze ging gehuld in een zwart kleed. 

Ik heb al een week lang een mannetje onder mijn schedeldak dat mijn hersenen naar beneden duwt. Een naar kereltje is het. Het vervelendste is nog dat door zijn aanwezigheid de zintuigen wat minder op ontvangen staan. Ik loop wel door het bos, maar de details lijken me te ontgaan. Waar ik normaal gesproken als een slak door het landschap ga, loop ik nu in tempo. Ik heb zelden zo weinig sporen gevonden op een tochtje.
Blijkbaar sta ik nog wel open voor het grotere werk. Als Norg weer binnenloop zie ik hoe een totaal afgevlogen merelman (heeft dat beest nog zijn veren niet geruid?) staat in te hakken op een valappel. Ik zie verspreid onder een appelboom half leeggegeten appels liggen. Het lijkt erop dat de merel zijn territorium voor korte periode heeft verkleind tot zo'n twintig vierkante meter. Op de uithoeken ligt een appel. Elke andere appelpikker die het kleine domein wil betreden, wordt met ongekende felheid weggejaagd. Hij lijkt wel een kind dat manmoedig probeert andere kinderen uit de zojuist veroverde zandbak te weren.
Als ik door zijn domicilie loop, vliegt hij quasi nonchalant een stukje weg. Maar als ik ver genoeg weg ben, begint hij weer verwoed in te hakken op een van de randappels om de grenzen nog maar eens stevig vast te leggen. Pas een paar dagen later pas schiet me de dubbelzinnigheid van het woord appelpikker te binnen. Ik moet er best hard om lachen.
Ja, het mannetje is er nog steeds. Maar maakt u zich verder geen zorgen.