Dierspoorjournaal #14 - Notenkraken

Aangegeten hazelnootdoppen door eekhoorn. 

Een natuurvriend heeft een berichtje achtergelaten op mijn voicemail. Hij heeft een cadeautje voor me. Een uur later staat hij voor de deur met een plastic zakje in zijn hand. In het zakje zitten een stuk of dertig halve hazelnootdoppen. Daar maak je me dolgelukkig mee!


 Ik zal het even toelichten voordat u vertwijfeld mijn vrouw belt om te vragen of ik gek aan het worden ben. De doppen van de onrijpe hazelnoten zijn aangegeten door eekhoorns en juist dat 'spoor' ontbrak nog in mijn verzameling. Net als bij sparren- en dennenkegels kun je aan de knaagsporen vrij goed zien wie de aanstichter is. Als je die restanten een beetje goed droogt, kun je ze tot in lengte van jaren bewaren. Zo heb ik in de loop der tijd een respectabel aantal assortibakken voor schroeven en spijkers voorzien van aangegeten notendoppen, sparrenkegels en dennenappels verzameld. Ik neem ze altijd mee naar lezingen en vooral kinderen vinden het razend interessant, net als mijn map met veren trouwens.


Daarnaast word ik zelf zoals gezegd ook heel blij van al die naturalia. Met verwondering bekijk in mijn nieuwe aanwinst en inspecteer de noot op tandafdrukken. Het lijkt erop dat een eekhoorn de noten splijt met een krachtige beet, in plaats van open knaagt. Blijkbaar lukt dat splijten niet altijd in een keer, want soms zie ik een indruk die een eerdere poging verraadt. Het lijkt dan net alsof zijn tanden 'uitglijden'. Ik probeer me even voor te stellen. Visualisatie is een onmisbaar instrument voor de sporenfreak. Ik pak er een loepje bij om alles nog beter te kunnen bestuderen. Hoe anders gaan ze te werk dan muizen. Fascinerend gewoon. 


 En dan heb ik een deja vu. Ik zie mezelf gebogen aan een donkereiken tafel met een loep iets bestuderend. Postzegels... En ik weet ook nog dat ik er vrij snel op uitgekeken was, tenzij er een dier op stond. Niet lang daarna verpatste ik al mijn postzegelboeken. Van de opbrengst kocht ik mijn eerste verrekijker. Van plastic.