Een van de motiefgroepen - doelgroepen zijn even uit de mode - die Staatsbosbeheer wil bedienen zijn de uitdagingzoekers. U kent ze wel van die mannen en vrouwen in strakke pakjes die je in het bos of op de hei al hardlopend of fietsend met een rotgang voorbij suizen. U moet overigens niet denken dat ik daar op neer kijk, want in mijn vrije tijd loop en fiets ik zelf ook in van die snelle pakjes. Maar ik vraag me wel eens af of we van deze motiefgroep nu zoveel moet verwachten, als het over draagvlak gaat. Met andere woorden, laten deze mensen in het stemhokje meewegen dat Staatsbosbeheer best goede dingen doet?
Ik dacht van niet. Mijn hypothese was dat je tussen snot, slijm en ademnood helemaal geen tijd hebt om van die natuur te genieten. Je hebt wel wat anders aan je hoofd, namelijk al die lichamelijke ongemakken die sporten met zich mee brengt onder controle zien te houden. Als het maar een beetje groen is, is het al snel goed. Een mooi en ruim aangelegd park met goede paden en dito verlichting voldoet voor veel hardlopers bijvoorbeeld prima. Daar heb je geen 'echte' natuur voor nodig.
Na mijn winterse hardlooprondje van vandaag moet ik die mening misschien bijstellen. In gedachten liep ik het rondje nogmaals en probeerde alle indrukken uit mijn onderbewustzijn los te peuteren. Daar kwamen zomaar drie buizerds naar boven. Een zacht zingende goudvink, een groep kwebbelende putters en een paar kleumende blauwe reigers. Ik 'hoorde' het knerpende geluid van sneeuw toen ik 'off road' ging, voelde opnieuw de kou op mijn wangen en zag op de akkers al die loopsporen van hazen, vossen en reeën. O ja, ik rook erwtensoep, babi pangang en draadjesvlees toen ik weer in het dorp was.
Stel nu dat dat er allemaal niet was geweest, wat was er dan overgebleven? Niet meer dan een plichtmatig rondje door het park vrees ik. Toch blijft draagvlak een lelijk woord, daar kan de natuur ook niets aan veranderen.
Sporen van ree, vos en haas op een akker bij Langelo.
De 'vraag' of sporters van hun omgeving bewust zijn hangt af met welke intentie zij de natuur betreden. Iemand die echt traint, loopt om het lopen. Men is zich bewust van het lichaam en de eventuele ongemakken. Van de omgeving wordt vaak niet meer gezien dan het pad en eventuele obstakels. Overigens kan je ook zo wandelen: je bent je bewust van het lopen zelf. Wanneer je loopt, loop dan slechts (en ben niet met andere dingen bezig)
BeantwoordenVerwijderenBewust lopen is ook de knerpende sneeuw horen die ritmisch onder je schoenen klinkt. Maar je hebt al ervaren dat er meer is dan het lopen zelf: de geur van erwtensoep, draadjesvlees, de kou op je wangen en het zien van een groep vogels en sporen getuigt dat je op dat moment min of meer mindful bent, hoewel je aandacht niet meer bij het lopen zelf is.
Het één is niet beter dan het ander. Het hangt er dus vanaf met welke intentie je loopt en de natuur in trekt.