Bosblog 12 - Jaar van de Bossen (2)

Ondertussen is het nog steeds het Jaar van de Bossen. Ik hoor of lees er maar bar weinig over moet ik zeggen. Een check op jaarvandebossen.nl leert dat er wel van alles gebeurt, maar op de een of andere manier lijkt het de media niet te halen. Of ik lees de verkeerde krant, dat kan ook natuurlijk. Op de website gaat het veel over bestuurlijke en politieke-dingen. Ik wil graag wat meer live-uit-het-bos-dingen lezen. Wat is er een bos allemaal te beleven, zien, horen, ruiken en proeven. Dat soort dingen.
Ik zou mensen, inclusief die politieke en bestuurlijke-dingenbedenkers, het liefst bij de lurven pakken en naar het bos ontvoeren. We zetten ze op een stoel neer (enig comfort mag nog wel) en vervolgens laten we ze daar een uurtje of twee zitten, staan, liggen. Kopje thee met een kaakje behoort nog wel tot dit, voor het overige wat Spartaanse, arrangement. Na afloop mogen de pebdb-ers een stukje over hun ervaring opschrijven, inspreken op film vastleggen of wat dan ook. Wat heb je gezien, gehoord, gevoeld, beleefd?

Volgens mij levert dat mooie verhalen op. Ik verbaas me er telkens weer over - of eigenlijk is verheugen een beter woord maar dat past even niet in deze zinsopbouw – hoe verrast mensen in het algemeen zijn als je ze in het bos wat vertelt over wat er te ‘zintuigen’ is. Afgelopen zaterdag had ik een familiedag in de buurt van Grolloo. De onvermijdelijke speurtocht was vooral fijn omdat het bos bezaaid was met sporen van beesten; das, vos, ree, boom- of steenmarter. Allemaal lieten ze weten dat ze er waren of waren geweest. Vooral bij leeftijdscategorie 16- leidde dit soms tot veel enthousiasme. Af en toe was er een ook hartgrondig ‘getsie’ of een iets grovere afgeleidde daarvan te horen, maar dit niet viel in het niet bij de grote fonkelende ogen die ik zag bij de zojuist opgedane wetenschap dat er dassen in het bos leven.

Toevalligerwijs zat ik met mijn vader in hetzelfde groepje. Hij valt in een heel andere leeftijdscategorie (die van de hoorapparaten), maar ook hij vond het allemaal wel interessant. De mededeling dat hij over het algemeen wat minder natuurgek is dan ik, is een understatement. Maar hij heeft onlangs wel zelfstandig een boommarter gespot. Volgens mij heeft dat bij hem iets los gemaakt. Ik was namelijk best verbaasd dat hij net als ik een foto maakte van een boom die helemaal was uitgehold door een nest mieren. ‘Prachtig niet?’ zei hij. ‘Inderdaad’, zei ik.

Deze woordenwisseling heeft op het eerste oog niet veel om het lijf, maar voor mij waren het de mooiste woorden in het Jaar van de Bossen. Tot nu toe dan…



Mieren bezig in de 'houtzagerij'.