Volg de mens - natuurdagboek van vos

Vandaag weer eens lekker een tijdje zitten koekeloeren op mijn vaste stekkie. Zo op een meter of vijftien afstand van wat ik voor het gemak maar even de plaats noem, is het gras nu zo hoog dat ik een en ander ongestoord kan observeren. Ik zit er elke dag een half uurtje en de tweebenen die er altijd zijn, hebben me nog nooit opgemerkt. Ik houd er ook niet van om de rust daar te verstoren.
Maar vandaag was het anders. Ik zat net een tijdje het gedrag van twee oudere vrouwelijke tweebenen, die ook wel mensen worden genoemd, te observeren. Ik zou graag ook willen weten wat al die geluiden die ze maken betekenen. Dat gaat maar door. Er is geen touw aan vast te knopen. Maar ook hun gedrag is niet echt gemakkelijk te doorgronden. Meestal zitten ze op een of ander apparaat en aan de lichaamshouding is nauwelijks iets af te lezen. Ze drinken en eten meestal iets van speciale werktuigen. Ze gaan echter niet op jacht en wat ze eten is niet herkenbaar. De twee oudere vrouwtjes – wat zou hun relatie trouwens zijn? – deden dat meer dan een half uur en reden toen weg op een zeer ingewikkeld apparaat. Hun benen maakten rondjes, maar ze gingen wel vooruit.

Aparte kleren
Op een gegeven moment kwamen er twee wat jongere tweebenen op de plaats zitten. Ze hadden heel aparte kleren aan. Ook zoiets raars dat de tweebenen nog iets over hun vacht hebben of soms slechts deels. Of zouden ze helemaal geen vacht hebben? Hoe dan ook, het mannetje van het stel -laat ik hem voor het gemak Aaldrik noemen- zat de hele tijd om zich heen te kijken: naar de vogels, naar de andere tweebenen en hij keek ook geregeld mijn kant op. Ik dook dan iets dieper weg achter de graspollen. Even later liep hij weg. Ik had al eerder uitgevonden dat ze dan naar een soort installatie gaan waar ze hun behoefte doen. Ook vreemd, overal natuur en dan poep en pies je in een klein hokje. Wat zal het daar stinken zeg!
Op een gegeven moment stond het mannetje, Aaldrik dus, op en knuffelde even met het vrouwtje. Blijkbaar was dat zijn vrouwtje. Ik wachtte in spanning af of ik iets van een paring mee zou krijgen, maar dat bleek niet het geval. Ook zo gek, je ziet de tweebenen constant met elkaar knuffelen, maar je ziet eigenlijk nooit iets van een paring. Ja, heel af en toe stuit je in stille delen van het bos bij toeval op twee mensen die plat op elkaar liggen. Als ik aan mijn concurrerende rekels wil laten weten wie mijn vrouwtje is, zorg ik juist dat ze dat allemaal kunnen zien en ruiken!

Afgeleid
Maar goed, het mannetje was al snel weer afgeleid en keek ineens met priemende ogen mijn kant op. Verdikkeme, ik was ontdekt. Ik had de plaats verstoord. Het mannetje had mij duidelijk gezien, want zijn voorpoot, waar ze overigens niet op lopen maar die ze wat slapjes langs hun lijf laten bungelen, wees mijn kant op. Steeds meer tweebenen gingen op hun achterbenen staan en keken mijn kant op. Ik wilde snel weglopen, maar dat kon niet zonder dat ze me zouden zien. Toen het mannetje mijn kant op kwam met een of ander zwart doosje voor zijn ogen, maakte ik me toch uit de voeten. Morgen is er weer een dag… Misschien neem ik mijn kinderen eens mee. Het is voor hen ook wel leerzaam om eens wat van de natuur te zien.