Worstelingen

Ik worstel steeds vaker met de vraag, heb ik het nog wel naar mijn zin heb in de Nederlandse natuur? Niet dat die natuur zelf me teleurstelt, maar vooral de mensen die er iets over te zeggen hebben. Begrijp me niet verkeerd, iedereen mág er natuurlijk iets over zeggen of van vinden, maar een onsje minder cynisch en ongenuanceerd mag van mij wel. Op diverse internetfora, of het nu over wildernisnatuur, cultuurnatuur, smulnatuur of genietnatuur gaat, iedereen doet alsof hij de wijsheid in pacht heeft. De een vindt dat natuurbeheerders veel te veel ingrijpen, anderen vinden het bos weer niet opgeruimd genoeg. Het is nooit goed of het is verkeerd. Het is net alsof het hebben van een mening over 'de natuur' een doel op zich is geworden. Het lijkt potjandorie wel voetbal!

Hoe meer ik in de afgelopen jaren van natuur, planten en dide weet ben gekomen, hoe onzekerder ik ben geworden en hoe minder uitgesproken mijn mening is geworden. Wat ik wel weet is dat die natuur me steeds weer weet te verrassen. Natuur is overal (excuses voor het cliché) en ik kan al enorm genieten van een Grote gele kwikstaart die zit te kwetteren op een plat dak in de binnenstad van Groningen. Misschien heeft het er ook mee te maken dat mijn gedachten dan binnen een fractie van een seconde bij een stromende bergbeek – de meer natuurlijke leefomgeving van een Grote gele kwikstaart – in Zwitserland zijn, maar dat terzijde. Of laatst toen ik een rondje rende door het Stadspark van Groningen. De weken daarvoor had ik vrij intensief gezocht naar eekhoorns in onder meer het Blauwe Bos bij Haulerwijk. Niet een eekhoorn gevonden, maar in het Stadspark zat onder een Lariks zo'n roodbruine pluimstaart aan een kegeltje te knabbelen. Daar moest ik best even van glimlachen.

Ik bedoel maar, het is toch aardig dat die natuur ondanks al die tegenslagen, toch overal weer opduikt? Zo'n boom die op het dak van een ruïne groeit of een oude aardappelkelder die door vleermuizen in bezit is genomen als wintersslaapplaats. Het is een soort optimisme die mij wel kan bekoren. Ik maak me ook wel eens zorgen over dat steeds meer plant- en diersoorten verdwijnen, maar blijf hoop houden dat het ooit eens zal stoppen. Ik hoor trouwens ook zo vaak dat het toch niets uitmaakt dat er af en toe een soort verdwijnt. Je hebt er als mens toch geen last van? Maar ja, dan stel je jezelf als mensen wel heel erg centraal in dit universum. Ik ben helaas niet slim genoeg om te oordelen of dat gerechtvaardigd is, maar ik probeer daar toch maar wat bescheidener in te zijn. Ik vind het namelijk een vrij akelige gedachte dat mijn aanwezigheid en hebzucht ten koste gaat van allerlei andere levensvormen. Ik realiseer me echter ook dondersgoed dat mijn gedachten soms nobeler zijn dan mijn daden. Waar ik me vooral zo over verbaas is dat hierover bij veel mensen in mijn omgeving geen spoor van twijfel lijkt te bestaan. Ook daar worstel ik geregeld mee. Ben ik nou zo dom, of zijn jullie nou zo slim?