Natuurspoorjournaal #29 - De ring

Ring van een buizerd die onder de nestkast van een boommarter lag.

Zo'n dag dat er veel misgaat. En daarom loop je onverwacht met een groepje mensen door het bos. Altijd fijn, dat wel. Er zijn immers altijd diersporen. In een dicht sparrenvak bijvoorbeeld, struikelen we over de gestripte kegels. De eekhoorn die hier nog niet zo lang zit heeft zijn wintervoorraad van ander voer blijkbaar al op, want ineens liggen er honderden kegels bij elkaar.
De poepbult op de marterkast is weer gegroeid. Aan de voet van de boom vind ik bovendien een metalen ring. Geen prooirest te zien, maar de ring heeft het maatje die ringers meestal gebruiken voor buizerds. Het nummer meen ik eerder te hebben gezien, maar dat zou wel erg toevallig zijn. Want: A. ik ring zelf geen vogels en B. de keren dat ik wel bij een ringsessie aanwezig was en een nummer in mijn boekje schreef is op een hand te tellen.
Thuis voer ik het ringnummer in op Griel, het invoerportaal van het Vogeltrekstation. Binnen tien seconden krijg ik een mail terug met de volgende feiten: buizerd, geringd door René Riem Vis in de buurt van Oudehorne (30 kilometer van de plek waar ik de ring vond) op 1 juni van dit jaar. Ondanks dat ik René ken, kan ik het nummer nooit eerder hebben gezien. Ook in mijn hoofd gaat er dus iets mis vandaag.
Dat zou al genoeg reden moet zijn om het hier bij te laten. Maar ik kan het niet laten. Wat is er gebeurd? Was de buizerd verzwakt of al dood en is hij toen gepakt door de marter? Waar zijn de resten van die buizerd? Want hoe kan het dat die ring daar 'zomaar' lag? Toen ik me dit allemaal zat af te vragen gooide ik een glas glühwein over mijn laptop...

Natuurspoorjournaal #24 - Het betere splijtwerk

De zaadschubben van de sparrenkegel worden door de kruisbek in 2en gespleten. Daarna worden de zaden er tussenuit gegeten. 

De regen is nog ver. De naarbuiten-drang dichtbij. Voordat de nattigheid toeslaat struin ik daarom met het Trio LMNique (een verklaring van deze cryptische omschrijving is op aanvraag beschikbaar en heeft geen enkele link met het Griekse muziektrio dat in de jaren zeventig bekend werd met het liedje Zorba's dans) een rondje langs het Noordsche Veld. Het fijne van struinen is dat er geen doel is, alles wat op je pad komt is goed.

We stonden na de dassen-modus een tijdje in de eekhoorn-modus. Zochten naar afgegeten sparrenkegels en pijnigden onze nekken bij het speuren naar nesten. Ergens aan de rand van het bos zagen (of beter we hoorden het eerst) we met enige regelmaat een kegel uit de boom vallen. Eekhoorn? Nee, kruisbekken! Ze hingen aan de kegels zoals koolmezen aan een vetbol. Met die typisch gekruiste snavel wipten ze de schubben van elkaar om bij de zaadjes te kunnen. Blijkbaar ontstaat tijdens die handeling dat typische vraatbeeld, alsof iemand met een klein schaartje de schubben precies in tweeën heeft geknipt.

Als je geluk hebt, zijn alle schubben van zo'n knipje voorzien. Maar de kegels hangen inmiddels zo los, dat ze er vrij snel af vallen. Als je onder zo'n boom staat waar een paar kruisbekken aan het werk zijn, moet je bijna een helm op. De kegels, die van zo'n 20 meter hoogte vallen, veranderen in projectielen. Geregeld zie je sparrenkegels dan ook rechtop in de grond staan. Alsof er iemand speciaal voor is aangenomen. Een kegelplanter. Lijkt mij een fantastisch beroep trouwens.