Buitenspoor #1 - zachtlopen

Nieuw rubriekje, voor de wat sportievere lezers... Buitenspoor gaat over fietsen, zachtlopen en andere zweetbevorderende activiteiten in de buitenlucht. 

Prent van een Saucony Xodus 2.0

De uitzending van Roeg op 27 augustus is opgenomen in het Heuvingerzand, een prachtig bos van een kleine 200 hectare ten zuidoosten van Hooghalen. Op de kaart van 1896 is het nog een stuifzandgebied, maar vrij kort daarna moeten de bewoners zat zijn geweest van het stuivende zand. Aan de buitenranden is toentertijd bos aangeplant, maar de kern is spontaan begroeid met eerst grove den en later eik. Die kern lijkt vervolgens met rust gelaten waardoor het nu een voor Drentse begrippen weelderig bos met veel hoogteverschillen is geworden. 

Los van de interessante flora (dennenorchis) en fauna (boommarter, das, zwarte specht) kreeg ik vooral zin om hier hard te lopen. Het bos lijkt een beetje op Molenduinen en Langeloërduinen rond mijn woonplaats, maar dan nog mooier en afwisselender. Vanaf mijn zesde loop ik hard. Oké in eerste instantie achter een bal aan, maar toen ik een jaar of vijftien was begon ik ook steeds vaker stukjes te hollen zonder bal, gewoon voor de lol en waarschijnlijk ook voor de endorfine. Met tussenpozen ben ik nu dus bijna 25 jaar hardloper. Ik zeg met nadruk met tussenpozen, want blessureleed (al dan niet veroorzaakt door het hardlopen) heeft me soms ook maanden (of anderhalf jaar zoals in het laatste geval) licht gefrustreerd aan de kant gehouden. 

'Hardlopen is ook helemaal niet gezond', zeggen veel mensen tegen me. Maar niet hardlopen is nog veel ongezonder. Voor mij dan. Van hardlopen defragmenteert mijn brein. Van fietsen en wandelen ook, maar dan duurt het meestal wat langer. Ik denk dat je met hout kloven, de tuin omspitten of wat voor fysieke arbeid dan ook hetzelfde kunt bereiken, maar ik vind lopen nu eenmaal fijn. Maar dat zou toch ook pijnloos moeten kunnen? Onze voorouders liepen hoogstwaarschijnlijk ook pijnloos kilometers achter een hert aan om hem na een uitputtingsslag aan de speer te rijgen. 

'Ga dan onverhard lopen', kreeg ik ook vaak als tip. Maar ik vond het altijd een beetje suf, om op het Groninger Hogeland naast het fietspad in het net iets te hoge gras te gaan lopen. Maar toen ik acht jaar geleden naar Norg verhuisde werd onverhard lopen ineens een feest. Mijn laatste blessure (onwillige middenvoetsbeentjes) werd dan ook niet veroorzaakt door het hardlopen an sich, maar door te smalle schoenen. Je verzint het niet. Maar nu huppel ik al weer een paar maanden als een gazelle door het bos. Én nu blijk ik ook nog eens heel eens hip bezig te zijn, want trailrunning (onverhard lopen op smalle bospaadjes, liefst in heuvelachtig terrein) is helemaal in. 

Maar die term trailrunning zint me niet, want Engels. In de kilometers die ik de laatste tijd door het bos heb gehobbeld, heb ik geprobeerd een Nederlands woord te bedenken dat het kan vervangen. Het is niet gelukt. Ja, uiteindelijk denk ik dat zachtlopen voor mij het dichtst in de buurt komt. Maar ik snap natuurlijk ook wel dat 'zachtlopen' een stuk minder cool en sexy is dan trailrunning. 

Zachtlopen dus. Je loopt immers op zachte ondergrond en als je het lang vol wilt houden moet je ook niet te hard (dus in een zacht c.q. langzaam tempo) van stapel lopen. Je doet het echt goed als je na een uurtje of anderhalf niet écht moe bent. Want dat betekent dat je in de anderhalf uur daarvoor volop om je heen kunt kijken, terwijl je brein ondertussen in de chillstand (ja, ook Engels) staat. En dat je daardoor die zonnende hazelworm op het fietspad gewoon ziet omdat het snot niet voor je ogen zit, je die jonge buizerden ziet oefenen voor nu en later, hoort dat de zwarte specht weer terug is op je favoriete rondje en je aan de prenten ziet dat een ree kort voor je aan hetzelfde pad nam. 

Niet écht moe worden dus. Vandaag is het me bijna gelukt. Binnenkort ga ik een nieuwe poging doen op het Heuvingerzand.