Natuurspoorjournaal #60 - Harz #3

Prent van een lynx. Let op de sterk verspringende voortenen zonder
indruk van nagels.

Lynx-sporen vinden is moeilijk. Lynx-sporen herkennen niet. Zo weten we nu. De route van vandaag was nagenoeg maagdelijk. Zondagavond was hier de laatste sneeuw gevallen en slechts 2 mensen waren ons in de afgelopen dagen voor gegaan. Er was wel op een klein deel een langlaufloipe gespoord, maar daar had, gezien de weinige sporen van stokken, ook bijna geen mens gebruik van gemaakt. En toen viel ons ineens die grote prent op in het spoor van de loipe...

Prenten van lynx in langlaufloipe.

Onmiskenbaar. De grootte (l 8 cm, b 6 cm), geen indruk van nagels, de duidelijk verspringende voorste teenkussens, de eironde vorm van die kussens en het typisch gevormde middenvoetkussen. Volgens het boekje, al blijft een beetje knap fotograferen van prenten in diepere sneeuw best lastig. 

Maar wat het écht leuk maakte is dat het dier (we gaan er voor het gemak maar even vanuit dat het eentje was) zo'n vijftien keer ons pad kruiste. We konden op die manier ook allerlei loopsporen bestuderen. Onze conclusie, een lynx is een watje. Of gewoon slim, dat kan natuurlijk ook. 

Wat ons opviel was dat hij geregeld in het spoor van een ander dier loopt (of door de langlaufloipe dus). We zagen diverse keren dat hij over enkele tientallen meters het loopspoor van een edelhert of wild zwijn volgde waarbij hij zijn poten exact op de plek van de zwijnen- of hertenpoten plaatste. En als hij zelf door de sneeuw had geploegd, tilde hij zijn poten hoog op. Alsof hij 'natte' voeten wilde voorkomen. Daardoor ontstaan nogal 'schone' indrukken in de sneeuw.

Loopspoor (stap) van een lynx. Sleep-
sporen van de poten ontbreken.

We kunnen er even geen ander woord voor verzinnen, maar het komt er op neer dat sleepsporen van de poten geheel ontbreken. Bij edelherten en bij wilde zwijnen nog meer zie je dat de poten bij het verzetten een stukje door de sneeuw slepen. Bij 'onze' lynx zag je dat alleen bij sneeuwdieptes van 30 cm of meer. We hebben zo'n beetje alles gemeten wat mogelijk was en dan viel er vast nog vele meer te ontdekken, maar het werd helaas al schemerig. 

We voelden hoe de temperatuur snel daalde. We hadden al bijna 17 kilometer door de diepe sneeuw geploegd en we voelden de vermoeidheid door het vele klimmen en dalen snel toeslaan. We zagen nog wel hoe vier edelherten rustig liepen te grazen op een open plek in het hellingbos. Ze stapten rustig weg toen ze ons in de gaten kregen. Wij moesten nog ongeveer twee kilometer ploeteren. Onze schoenen waren inmiddels stijfbevroren, maar onze harten gloeiden. Wat een dag!