Natuurspoorjournaal #51 - Eekhoornpoep

Eekhoornpoep.

Al een jaar of vijf probeer ik wat meer grip te krijgen op eekhoorns in sparrenbossen. Onderzoek zou ik het niet meteen willen noemen, maar ik wil wel graag een aantal dingen weten. Bijvoorbeeld, is er een relatie tussen de dichtheid aan eetplaatsjes en het voorkomen van eekhoornnesten in dergelijke opstanden. Het doel is natuurlijk om te voorkomen dat die nesten tijdens wintervellingen sneuvelen. Echter, het is geen sinecure nesten in sparrenbossen op te sporen en ik zoek een manier om het iets eenvoudiger te maken.

Daarnaast wil ik graag weten of en hoe vaak eekhoorns ten prooi vallen aan boommarters of andere predatoren. Wat is er waar van het 'sprookje' dat de eekhoorn 'den belangrijkste prooi van den boommarter' is, zoals ik ooit in een obscuur jachtboekje las? Nou ja, dat soort dingen en dus behoren sporen van eekhoorns tot mijn prioritaire aandachtsgebied. 

Drinkende eekhoorn.

Wat daarbij verrotte lastig is: eekhoornpoep. Ik vind het bijna nooit. Ik zoek geregeld bosvakken met veel eekhoorn-eetplaatsjes minutieus af, maar dat levert zelden (lees: eigenlijk nooit) iets bruikbaars op. Mijn gedachte is, waar gegeten wordt, wordt gepoept. Maar bij eekhoorns lijkt dat niet op te gaan. Het lijkt wel alsof ergens in het bos speciale eekhoorntoiletten zijn verstopt. Ik vertel tijdens lezingen graag over dit rabiate poepzoeken. 

Omdat de eekhoornfoto's die ik bij die lezingen gebruik wat sleets werden, besloot ik een dagje een van de fotoschuilhutten van Han Bouwmeester (klik hier voor meer info) in de buurt van Goor af te huren. In het vrije veld is het fotograferen van eekhoorns meestal nog ingewikkelder dan het zoeken en vinden van hun keutels. Ik werd in de hut echter op mijn wenken bediend. Meerdere eekhoorns kwamen gewillig op het uitgelegde voer af en lieten zich in alle standjes prachtig fotograferen.

Maar waar ik nu weer ongelofelijk van baal is dat er bij de hut een van de eekhoorns zijn gevoeg had gedaan. In plaats van dat netjes op te meten, te noteren en te fotograferen met het gebruikelijke liniaaltje ernaast, ging ik er eerst met mijn dikke vingers aan zitten. Gevolg, allemaal zandkorrels op deze wonderschone poepjes. Beetje ree-achtig maar kleiner, ronder en met twee puntjes. Op de nogal slechte foto die ik daarna alsnog maakte is daar natuurlijk niets meer van te zien. 

Nu moet ik november nog maar een keer naar die hut, als de eekhoorns in wintervacht zijn en van die mooie pluimen op de oren hebben. Hopen dat ze dan ook even voor mij op commando willen poepen. Want die beestjes zelf zijn hartstikke schattig om te fotograferen, maar het moet wel duidelijk blijven wat het belangrijkste is...