Natuurspoorjournaal #22 - Over poep en schaamte

De bergen van Zwitserland lijken al weer ver weg, maar gelukkig hebben we de foto's nog. Maar de foto die Nicolette maakte van de uitwerpselen van een alpensneeuwhoen maakt ook weer pijnlijk duidelijk dat we ze weer niet gezien hebben dit jaar. Wel waren we getuige van een ander bijzonder fenomeen, de najaarsbalts van twee korhanen. Het blijkt dat korhanen eigenlijk het hele jaar door op hun vaste baltsplaatsen andere mannen en natuurlijk ook de vrouwen proberen te imponeren. Maar dit terzijde.

Sneeuwhoenderpoep is van ongekende schoonheid. Wellicht is deze wat lyrische kwalificatie vooral het gevolg dat het vinden van die poepjes op hoogtes gebeurt waar de lucht, en dus ook de geest, ijl is. Maar ik vind die, vaak wat oranje, kleur zo bijzonder. Sneeuwhoenders eten in het najaar vooral bessen, zaden en knoppen van struiken en bomen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de oranje kleur ook wordt veroorzaakt door kortsmossen die ze al dan niet toevallig mee naar binnen krijgen. Minstens zo boeiend is de wetenschap dat deze soort korstmos juist op die stenen groeit waar af en toe een vogel zijn gevoeg doet. Ze hebben de nutriënten uit die uitwerpselen nodig om te groeien, ongeveer 1 mm per jaar.

Ooit bikte ik een stukje steen met deze korstmossoort los om mee naar huis te nemen. Het ligt nu bij onze stenenverzameling in de vensterbank. Het korstmos houdt dapper stand op zeeniveau. Die steen betekent veel voor ons, maar sinds ik weet dat we misschien wel een duizend jaar oud organisme uit zijn natuurlijke omgeving hebben weggerukt , schaam ik me dood...

Foto's Nicolette Branderhorst