Reisbrief #1 - Hemmeldalen

Pauze op de flank van de Hemmelfjell.

Jullie hoeven niet jaloers zijn, vanaf de veranda van ons hutje Bekkebua (camping Kvill) nabij Rena kijken we hoe de regen stroomt. Dat deed het eergisteren ook al toen we 's ochtends nog wel een redelijk droog tochtje langs de nabijgelegen rivier konden maken. Hier vonden we meteen de spraint van een otter en heel veel beversporen. Die otterspraint vond ik wel opmerkelijk en ook de aardige 'hutjesbazin' was verrast. Ze bleek een verwoed elandenjager. Daar moeten we even aan wennen. De Noren lijken vooral geboeid door wat je in de natuur kunt schieten of anderszins oogsten. In de supermarkt kun je bijvoorbeeld kiezen uit maar liefst zeven verschillende jachttijdschriften en even zoveel bladen over vissen.

Steen langs de rustige arm van de Gomma met otterspraint.

's Middags regende het zoals gezegd langdurig en ongenadig hard, maar gisteren was een prachtige dag. We wandelden een dikke kilometer of twintig aan de rand van het nationaal park Hemmeldalen. Open naaldbossen, lage 'bergen' (tot 950 meter) en uitgestrekte hoogvenen wisselen elkaar af. En hier maakten we onze eerste vergissing(en).
We hadden geen detailkaart, Noren zijn een stuk spaarzamer met routemarkeringen dan bijvoorbeeld Nederlanders en Zwitsers en Nicolette haar nieuwe Meindls bleken wat weerbarstig. Het gevolg: een paar keer de route kwijt, een langere tocht dan gepland, iets te weinig eten en drinken bij ons en twee blaren zo groot als een ouderwetse rijksdaalder. Met name het gesjomp door het veen (met de hevige regenval van de dag er voor) maakte het daardoor tot een pittige wandeling.

Mierenhoop van circa 1.80 hoog. 

Aan de andere kant, wat was het mooi. Wildernis is een wat misbruikt begrip aan het worden, maar we waren voor ons gevoel wel echt buiten, de hele dag, van negen uur tot half acht. (Daarna was de supermarkt gelukkig nog gewoon open zodat we met een zak chips en een blik alcoholvrij bier richting hutje konden.) We vonden sporen van eland, vos en boommarter. Raapten de veren van een goudplevier en sneeuwhoen. Kramsvogels en koperwieken trekken al weer in groepen rond. Net als de kraanvogels. Het broedseizoen zit er duidellijk al weer op. Maar we hebben vooral genoten van de vele kleuren groen van al die (veen)mossen en van de mieren die hier manshoge nesten bouwen.

We realiseren ons dat we slechts 1% van het prachtige Hemmeldalen hebben gezien. Toch rijden we vandaag verder, richting Jotunheimen. De hoge bergen lonken, ondanks de blaren...