Natuurspoorjournaal #35 - Stadse fratsen

Prenten van stadsduif.

Het lijkt zo eenvoudig, prenten van vogels. Maar eigenlijk is het een vak apart. Een leuk vak ook nog eens. En dat vak is ook buitengewoon goed uit te oefenen in..., precies, de grote stad. Ik was dit weekend met mijn lief op bezoek bij fijne vrienden. Die wonen dan wel niet in hartje Amsterdam, maar wel in een van de andere vitale organen daar omheen, om er maar eens een beeldspraakje tegenaan te gooien.
Bij het ontwaken bleek er buiten een dun laagje sneeuw te liggen. Niet te houden natuurlijk, want zou er in dit stenen oerwoud nog iets anders te vinden zijn dan hondenprenten? Jazeker. Een houtduif had bijvoorbeeld een prachtig spoor gemaakt. Je kon precies volgen hoe hij de tuintjes had afgeschuimd op zoek naar iets eetbaars. Toen ik hem aan het eind van het spoor in het beeld van mijn kijker had, schrok ik omdat hij eigenlijk heel dichtbij was en niet opvloog. Kom daar maar eens om in de Drentse bossen.
Tegen de middag wandelden we in een klein uurtje naar het Centraal Station. Overal zag je de prenten van  stadsduiven. Mooie gelegenheid om die even goed te bestuderen. Volgens de boekjes buigt de middenteen bij duiven iets naar binnen. Nou, dat klopt kan ik u zeggen! En in de gauwigheid pikte ik nog even een paar prenten van een vuilnisbakplunderende kokmeeuw mee. De rand van de zwemvlies is een beetje gebogen. Bij eenden zijn ze vaak recht. Lastig te zien, maar ook hier baart oefening kunst.
En met deze stadse expeditie is maar weer eens bewezen dat sporen overal te vinden zijn. Je moet je er alleen even niets van aantrekken dat voorbijgangers wat raar staan te kijken. Ze zijn in Amsterdam veel gewend, maar mensen die afdrukken van meeuwenpoten in de sneeuw fotograferen, zijn blijkbaar een zeldzaamheid.

Prenten van een kokmeeuw.