Otterprenten. Vijf tenen (meestal zijn er maar vier zichtbaar) in een waaiervorm.
Engeland is een grote wildlife experience. Dacht ik. Blijkbaar iets teveel naar Springwatch en andere programma's op de BBC gekeken. In werkelijkheid zijn grote delen van Noord-Engeland ook intensief agrarisch. Natuur is vaak, net als bij ons, wegstopt in de onrendabele hoekjes.
Een ander leerpuntje, fietsen is niet de meest aangewezen manier om die onrendabele hoekjes te ontdekken. Of ze zijn al weer voorbij zonder dat je ze hebt opgemerkt of je ze ziet ze wel ergens in je ooghoek, maar bent te moe om af te stappen. Vanaf de fiets geniet je van het landschap, de natuur beleef je het best te voet.
Tijdens onze fietsvakantie in Noord-Engeland gunde ik mezelf de tijd niet om tijdens de verplichte stops (plassen) en vrijwillige stops (eten, koffie drinken) even te voet de nabije omgeving te verkennen. Toen ik uiteindelijk ontdekte dat dit helemaal niet zo'n slecht idee is, waren we al weer bijna in Newcastle...
Hoe dan ook, in een van die wel heldere momenten speurde ik aan de oever van een brakke rivier een aantal hele verse prenten: mens, hond en daarnaast... Dat leken wel, nee dat kan toch niet hier, ja het zijn toch echt prenten van een otter. Ik kon zijn spoor een tijdje volgen. Hij liep een stukje over een stukje zand aan de oever, dook dan weer even het water in om vervolgens even verder op weer over het zand verder te gaan.
Op dit soort momenten voelt het alsof ik bij een tankstation sta. Energie stroomt door al mijn poriën naar binnen. Ik besprak deze belevenis gisteren mijn goede vriend G. Hij voelt wat ik voel. Hij had ongeveer op dezelfde dag een otter een tijdje gezelschap gehouden in een onherbergzame Schotse baai. Hij zag 'zijn' otter zwemmen, aan land komen, vis eten. Over bijtanken gesproken.
'Toch ben jij veel dichterbij geweest', sprak hij met een glinstering in zijn ogen. Dat klinkt misschien raar, maar ik weet precies wat hij bedoelde. Opnieuw werd de tank tot de nok gevuld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten