Norg aan zee

Sodemieter, wat kun je iets diep weg stoppen in de krochten van je geest. Niemand die me er toe dwingt, maar toch gebeurt het. Jarenlang was mijn ultieme wens om boswachter te worden op een Waddeneiland. Ik woonde aan de kust, in het rustieke havenplaatsje Delfzijl om precies te zijn. Dagen zwierf ik rond aan de boorden van de Eems en de Dollard, ik deed onderzoek op Schiermonnikoog, was Waddengids op Terschelling en begeleidde vogelreisjes op de Waddenzee. De bruinvissen die ik zag ‘wielen’ in een spiegelgladde zee bij Rottum staan op mijn netvlies gebrand. De dagen dat ik stijf verkleumd mijn vogeltellingen bij de Eemshaven deed en met lijkwitte vingers de dop van thermosfles schroefde, koester ik. De geur van rottende zeesla, van zeealsem, van zwavel bij het omspitten van de wadbodem op zoek naar interessante beestjes als de gestippelde dieseltreinworm…

Dat alles ging als een zintuiglijk avontuur aan me voorbij toen ik afgelopen vrijdag weer eens op Schiermonnikoog was. Ik raakte een beetje van slag van mijn eigen film. Sinds het lot mij met zachte hand naar de bossen van Drenthe heeft begeleid, was de zee letterlijk en figuurlijk ver weg. Althans, dat dacht ik. Het is namelijk maar drie kwartier rijden naar Lauwersoog. Dus met een beetje goede wil sta je binnen twee uur op het strand van Schiermonnikoog. Dat is letterlijk in ieder geval een stuk minder ver weg dan ik mezelf altijd heb voorgehouden. Zo’n inzicht is eigenlijk een fantastisch cadeau, zo maar op een doordeweekse dag.
Aan de andere kant ik ben ook zo verknocht geraakt aan het droge zandlandschap rond Norg, dat een speling van het lot die me weer richting zee zou dirigeren, me na een tijdje weer hevig zal doen verlangen naar het bos, naar de boommarters. Naar de winterse struintochtjes over de hei en ik stijf verkleumd met lijkwitte vingers de dop van mijn thermosfles schroef…

Norg aan zee, dat zou ideaal zijn. Volgens mijn reisgenoot van afgelopen vrijdag is dat een kwestie van geduld.



Herinneringsplaatje van Schier.